het begin
Wandelen naar Rome DE reis is al lang begonnen, maar nu begint het echt… Op momenten dat er tijd voor is loop ik naar Rome. Hoe is dat begonnen? Ooit vroeg iemand wat ik dan in elk geval in mijn leven wilde doen na het einde van mijn toch best intensieve werkende leven. Spontaan kwam er uit: naar Rome lopen. Ik kende niemand die dat had gedaan en ben ook niet katholiek. Wel had ik al een aantal jaren wandelingen als voornaamste besteding van onze zomervakanties, eerst veel in de Alpen, daarna een aantal jaren met SNP. Omdat de laatste organisatie langzaam meer doet in wandelen met kinderen resp. groepen, hadden we de voor ons interessantere wandelingen intussen wel gehad: redelijk ver lopen, niveau hoogteverschil 500 tot 1000 m, trektochten, duur ca een week. Intussen had onze dochter met haar vriend de helft van het Pieterpad gelopen, met zware bepakking in grote hitte. Een dag meelopen was erg leuk geweest. Nou goed, Rome dan. Waarom dan Rome: niet om een bedevaart te maken. Om het landschap onder mijn voeten te zien veranderen, om mijn Europa te beleven: komend uit Noord Nederland hebben we een aantal jaren in de Zwitserse bergen gewoond. Daarna hebben we ons bedrijf opgezet, waar we door heel Europa en tegenwoordig door de hele wereld luchtmeetapparatuur verkopen. Dat betekent veel reizen naar klanten, waarvan we vele al tien tot vijftien jaar goed kennen, vele steden jarenlang een paar maal per jaar bezoeken. Europa is onze achtertuin, de verschillen en de overeenkomsten tussen de culturen boeien ons diep. De bedoeling is de reis zo te plannen dat we de hoogtepunten van het landschap zien en kunnen genieten van de gastvrijheid van de kleine Europese dorpen met hun restaurants en hotelletjes. Snelheid is geen factor, kamperen gaan we niet. Voor een deel plan ik stukken in die we eerder hebben bezocht, zoals Barr in de Vogezen en St Hyppolyte in de Jura, voor een deel juist stukken die we tot nu toe altijd gemist hebben zoals de hoge centrale Alpenpassen.