28 mei van Stroncone naar Calvi d’Umbria
Anne loopt voor de derde dag op haar nieuwe schoenen. De vorige etappes waren niet zo lang en hadden weinig hoogteverschil, vandaag wordt dat meer. Eerst ontbijten we, Kees had geschreven dat het ontbijt hier zo goed is, het is voor Italiaanse begrippen niet slecht, maar ook niet speciaal. Nou ja, niet belangrijk. Met net genoeg proviand voor de dag lopen we naar de Franciscuskerk. Daar is net een dienst aan de gang, dus we lopen verder. Een stukje over een asfaltweg en dan naar een weg die daar een heel stuk parallel boven loopt. Lijkt een foute planning. Maar het moet wel goed zijn, na een tijdje komen we bij een groot Mariabeeld met als tekst: Maria illumina nostra cammino.
We zijn dus duidelijk op de goede weg. Het is makkelijk lopen op dit stuk over brede strada bianca met goed uitzicht. We passeren een breed dal, dat zuidwaarts naar een pas gaat, maar wij steken zuidwest in de richting van het laatste Franciscusklooster, dat van de Sacra Spicca. Een riviertje over, na alle regen van de laatste tijd staat het hoog, dus we doen even de schoenen uit, tenslotte weten we niet hoe goed de waterdichtheid van de nieuwe schoenen is.
Nu blijkt dat we toch wel flink veel meer stijgen als dat ik in de morgen had gedacht. Niet goed nagekeken: het is een flinke klim tot het klooster. Daar is het erg mooi en vredig, met prachtig uitzicht op de vallei. Buiten het klooster zitten met 5 groepjes pelgrims op bankjes en stoepjes lunch te eten. Het kerkje en de binnenplaats van het klooster zijn vrij toegankelijk, de monniken rammelen met de borden in hun eetzaal. Maar dit is niet de Sacra Spica, die ligt een kruisstatie hoger. Op een vlakke richel is een kleine kapel gebouwd, met banken er om heen. In de rotswand zijn een aantal spleten. Het doet mij aan Les Eyzies denken, zo’n rotsrichel. Alweer een oud heiligdom. Het piepkleine kapelletje heeft een mooi opschrift.
Dan gaan we weer verder, naar de pas. Even flink klimmen nog, valt niet mee. Boven is het uitzicht mooi en lopen we een paar kilometer ongeveer vlak op hoogte. De laatste keer op 900 meter. Dan een lage afdaling over de weg naar Calvi. Anne’s voeten doen pijn, wat druk aan de binnenkant van de enkel. Waarschijnlijk kan ze morgen beter niet lopen. Eerst naar ons hotelletje, eenvoudig maar goed genoeg, beheerd door een opgewekte vrouw van midden dertig. Ze kookt ook, het terras zit in de avond vol met pelgrims en een paar andere gasten. Lekker eten, en voor Anne een speciaal lokaal bier. Morgen zien we wel hoe verder.